Aldrei fór ég suður

Ég vakna oftast þreyttur, varla með sjálfum mér En ég veit það er til annað líf en það sem ég lifi hér Og þrá mín hún vakir, meðan þokan byrgir mér sýn Mig þyrstir í eitthvað annað en gúanó, tékka og vín Á fiskinum lifir þorpið, þorskurinn er fólkinu allt Það þrælar alla vikuna, vaðandi slor og salt Við færibandið standa menn en þeir finna þar enga ró Flestir þeir ungu komnir suður þar sem að draumunum er nóg Langa dimma vetur vindurinn smaug í gegnum allt Kannski var öllum öðrum hlýtt en mér var allaveganna kalt Það biðu allir eftir sumrinu en biðin var löng og ströng Bátarnir lágu tómir við kajann í kinnungunum söng Faðir minn átti drauma sem dóu fyrir lítið fé Mig dreymdi um að verð'að manni en ég náði honum aðeins í hné Ég gleymi seint þeim augum, gínandi botnlaust tóm Gamall maður fyrir aldur fram með brostinn hrjúfan róm Þegar ég var rétt orðinn sautján, um sumarið barst mér frétt Að sæta dúkkan hans Bensa í Gröf væri orðin kasólétt Næturnar urðu langar, nagandi óttinn með Negldur ég gat ekki tekið til baka það sem hafði skeð Aldrei fór ég suður, alltaf skorti mig þor Hvert einasta sumar var því frestað, svo kom haust og svo vetur og vor Nú er ég kominn á planið og ég pæli ekki neitt Ég pækla mínar tunnur fyrir það ég fæ víst greitt Ég hugsa oft um börnin mín, bráðum kemur að því Að þau bíða ekki lengur, þau fara, hér er ekkert sem heldur í Enn koma tómir bátarnir og bræðslan stendur auð Baráttan er vonlaus þegar miðin eru dauð